Jest to rodzaj zaburzenie, które można zaobserwować u pacjentów borykających się z silną depresją. Do podstawowych objawów zespołu Coatarda można zaliczyć urojenia nihilistyczne, kiedy to chory jest przekonany o tym, że jego ciało zanika albo jest martwy. Dodatkowo dochodzą do tego zaburzenia psychoruchowe, zmniejsza się poziom odczuwanego bólu oraz pojawiają się myśli samobójcze.
Choroba po raz pierwszy została zdiagnozowana i opisana w 1882 roku przez francuskiego neurologa Julesa Cotarda, od którego nazwiska określa się to schorzenie. Pacjentka Cotarda była przekonana o tym, że jej ciało nie istnieje i po pewnym czasie uznała, że jest martwa za życia i nie może tym samym umrzeć śmiercią naturalną.
Objawy syndromu Cotarda mogą być zróżnicowane u wielu pacjentów, a ich stopień zależy od stopnia zaburzenia. Jak ma to miejsce w przypadku zespołów urojeniowych, do pacjenta nie dociera żadna logiczna argumentacja.
Chorzy, którzy są przekonani o tym, że nie żyją, nie przyjmują do siebie stwierdzeń otoczenia i znajdują jeszcze bardziej irracjonalne wytłumaczenie swego stanu. Nic nie jest ich w stanie przekonać, że ich osąd, że nie żyją, jest tylko urojeniem.
Zaburzenia mogą się jeszcze bardziej rozwijać. Chory często ma zaburzenia własnej tożsamości i na pytania odnośnie imienia, wieku, zawodu itd. podaje fałszywe informacje lub też stwierdza, że nie ma imienia, nazwiska itd.
U pacjenta, u którego zdiagnozowano syndrom Cotarda można także zaobserwować zespół Caprasa. W przypadku tego schorzenia dochodzi do sytuacji, kiedy pacjent jest przekonany o tym, że wszystkie osoby, które go otaczają są jakby podmienione, są klonami lub sobowtórami znanych mu osób.
Leczenie syndromu Cotarda jest niezwykle ciężkie dla pacjenta, jak i jego bliskich. Niezbędna okazuje się być opieka psychiatry i wdrożenie psychotropów. Czasem konieczne okazują się być również elektrowstrząsy. Jednak wszystkie te metody mogą okazać się nieskuteczne.